Quizá xa está todo escrito. Aínda que eu penso que hai seres irrepetibles que precisarían enciclopedias para compilar os seus méritos. A biografía de Francisco podería titularse O papa rebelde, ou para ser máis exacto, O papa incómodo e comprometido. Ao longo da historia do papado poucos homes se achegaron tanto aos principios fundamentais da Igrexa, eses que os católicos nunca debemos esquecer… pero en ocasións esquecemos. Foi o papa dos desasistidos, dos débiles e oprimidos. Tamén foi o primeiro xesuíta que ocupou o rango máis alto no Vaticano e o primeiro hispanoamericano. Gustáballe o fútbol, quizá porque lle gustaba a xente. A xente de abaixo. Mirounos a todos de fronte, sen pedirlles que agachasen a cabeza. Na última Semana Santa todos coñeciamos o seu grave estado de saúde. Pero quixo manterse en pé, non dar un paso atrás. O domingo de Pascua, a data máis importante para os católicos, bendeciunos urbi et orbi. A súa beizón perdurará. Quizá porque Francisco será recordado como o home que varreu todas as fronteiras entre a Igrexa e os desherdados, os que non teñen nin pan nin paz. Esa foi a mensaxe principal de Xesús. A mensaxe que Francisco elevou ás máximas esixencias. Non era un papa adulador. Ao revés, era reivindicativo e reivindicador. Pediu perdón polos agravios que algúns puideran cometer. Pero iso xa o esqueceu o laicismo. Os anticatólicos, que son batallón, sempre falarán deses agravios e da «riqueza» da Igrexa. Efectivamente: somos unha Igrexa rica. Rica en xenerosidade e conforto. Rica por estar a carón dos que máis sofren. Polas misións e os curas de aldea que percorren a nosa Galicia. Foise Francisco. Descanse en paz o papa incómodo.